Update to upgrade

Het is maanden geleden dat ik een blog schreef voor mijn blogwebsite en dit heeft zo z’n redenen. Herstel gaat met ups en downs, alsook het leven. Laten we zeggen dat mijn wereld momenteel op z’n kop staat.

Studeren met een sterke motivatie

Herinner je je mijn blog ‘Mental health advocate-teacher’ nog? Dát was de reden waarom ik in eerste instantie voor de studie ‘lager onderwijs’ koos. Ik wou een lieve, begripvolle juf worden. Een juf met een kwetsbaarheid, die kinderen leert dat kwetsbaar zijn helemaal oké is én dat het net een kracht kan zijn. Naast het schoolse wou ik de nadruk leggen op de mentale kracht van kinderen. Ik geloof nog steeds dat dát het ontbrekende puzzelstuk is binnen het onderwijs. Kinderen die zich goed in hun vel voelen, presteren beter. Waarom dan meer nadruk op punten en scores!? Enfin, dat was mijn doel, dat was mijn reden om voor juf te gaan.

Ik was (eigenlijk officieel nog steeds) tweedejaarsstudent Lager Onderwijs aan UCLL te Diest. Enkele weken geleden besloot ik mijn studie -tijdelijk- stop te zetten, na negatieve ervaringen in de school waar ik stage liep. Ja, ik ben een student met kwetsbaarheden. Een stage dient om te ervaren, leren en beleven. Feedback leerde ik aanvaarden én ik speelde er zo snel als mogelijk op in. Kwetsbaarheden of niet, IK BEN MENS en dat leek men soms te vergeten. Wat ik daar heb meegemaakt, wens ik geen enkele student toe. Het heeft me geraakt, gekwetst tot in mijn zijn. Een klop van de hamer, waardoor ik terug in mijn put viel. Pijn. Onmacht. Verdriet. Moedeloos.

Kruipend probeerde ik te recupereren van mijn ervaring. Ik probeerde mezelf te ‘resetten’, de gebeurtenis te vergeten en negeren. Ik kroop verder met mijn laatste, nieuwe krachten. Maar ik was op, het ging niet meer, desondanks ik mezelf de tijd en ruimte heb gegeven om ’t te verwerken. ‘Resetten’ kon maar voor even. Afleiding zoeken en toelaten, werkte niet altijd. Alsof het mapje ‘geschiedenis’ steeds open stond in mijn hoofd, waardoor de PTSS werd getriggerd.

Weken na de negatieve ervaring tijdens mijn stageperiode, is mijn mapje ‘motivatie om leerkracht te worden’ niet meer te vinden in mijn ‘archief’. Het mapje is van buitenaf te vaak gedeletet. Na meermaals het mapje te knippen uit ‘verwijderde items’ en te plakken in ‘academiejaar 2022-2023’, is het -ondanks mijn inspanningen- niet meer te vinden. ‘Juf worden’ betekende zó veel voor mij. Het gaf me de kracht om verdere stappen te zetten in mijn persoonlijk herstel. Het gaf me inspiratie, leven, hoop naar een meer begripvolle maatschappij. Die droom werd -letterlijk en figuurlijk- een nachtmerrie.

Ik denk dat de maatschappij nog niet klaar is voor ‘Mental Health advocate-teachers’ of word ik gewoon niet geaccepteerd door de maatschappij?

Van tijdelijk naar definitief

Ik zet mijn studie stop. Ik ben bang om aan mijn omgeving te vertellen dat ik gestopt ben met studeren. Tot op heden weten enkel mijn ouders, hulpverleners en mijn ondersteuner het. In de eerste plaats ben ik bang voor de reacties van mijn docenten. Als student met statuut ‘functiebeperking’ kreeg ik enkele aanpassingen binnen mijn studie, wat van de docenten extra inspanning vroeg. Ik had het gevoel dat ze écht geloofden in mijn kunnen en zijn. Ik ben hen daar enorm dankbaar voor. Ik besef heel goed dat de kans dat ik in de toekomst zó’n begripvol, goed docententeam rond mij heb, klein is. Kortom: BEDANKT!

In het bijzonder wil ik Annelies bedanken, mijn ondersteuner via UCLL. 2 jaar geleden stapte ik, samen met mijn mama, het lokaal C013 binnen (gelegen in de hoofdcampus in Diest) voor een eerste gesprek met haar. Onzeker. Onbekend. Angst. Toen was ik nog meer eetstoornis dan de échte Nora. Na enkele gesprekken nam ik haar volledig in vertrouwen. Ik kon ALTIJD bij haar terecht en nog steeds! Bedankt Annelies, dat je zo actief deel nam aan mijn weg naar herstel. Dankjewel voor je luisterend oor, troostende woorden en ‘bakken’ advies!

Donkergrijs

Hoe het nu met me gaat? Moeilijke vraag! Mijn blik is niet zwart of wit, eerder donkergrijs. Het gaat moeilijk. Het mapje ‘geschiedenis’ staat nog steeds open in mijn hoofd. Ik moet doorbijten, proberen om eerdere gebeurtenissen te verwerken. Kan ik ooit herstellen van mijn eetstoornis en PTSS? Ik kan het niet met 100% zekerheid zeggen. Het is zo’n stevig gewoven vlecht van depressie, eetstoornis en PTSS. Misschien is volledig herstel mogelijk. Het is moeilijk om lichtpuntjes te zien, maar ze zouden er wel zijn volgens mijn hulpverleners. Ook Vita biedt me heel veel steun tijdens deze moeilijke periode. Alles maakt me angstig. EXTREEM ANGSTIG. Ik heb enorm veel geluk dat ik heel lieve, begripvolle hulpverleners heb!

Geen spijt

Heb je al geen spijt dat je de handdoek vroeger in de ring hebt gegooid in vergelijking met de reguliere student? Nja. Ik ben teleurgesteld in mezelf dat ik mijn studie niet heb kunnen afmaken. Kwaad op mezelf dat ik niet heb doorgezet. Ik voel veel onmacht: ‘waarom moest IK dit weer ondergaan’. MAAR écht spijt heb ik niet. Ik kies nu even voor mezelf, mijn fysieke en mentale gezondheid. Ik laat de hulp toe die ik nodig heb. Ik geef mezelf tijd en ruimte om te rusten.

Pff, het was niet gemakkelijk om deze blogtekst te schrijven. De schaamte en teleurstelling in mezelf is groot. Ik hoop met deze blog kwetsbaarheden bespreekbaar te maken. Een meer begripvolle maatschappij is nog steeds een doel, maar ‘k probeer anderzijds mezelf ook niet te verliezen.

Liefs,

Vita en ik